Een kennismaking met de Koraaldriehoek

Samen met mijn lokale collega’s rijden we kriskras door de stad en bezoeken we WWF-projecten in het kader van Plastic Smart Cities. Wat een leerzame ervaring: eindelijk kon ik met eigen ogen zien wat het probleem is en aan welke oplossingen we werken. Van inzamelingstations en recyclingprojecten tot bewustwordingscampagnes. Maar ook werken we nauw samen met de lokale overheid en proberen we bedrijven te overtuigen om alternatieve materialen te gebruiken.

Ik ben diep onder de indruk van de WWF-collega's. Overal worden we met open armen ontvangen en wordt er geluisterd, maar vooral ook krijgen we verzoeken: ‘help ons alsjeblieft dit probleem op te lossen’. Inwoners hebben vaak geen keuze: er zijn geen alternatieve opties en er is geen mogelijkheid het plastic op de juiste manier te verwerken. Gelukkig werken we nu met hen samen aan een oplossing.

Plastic Free Ocean

De Filipijnen is voor de Nederlandse tak van WWF nog een grote onbekende. Wij hebben hier nog niet eerder projecten gefinancierd, maar dat gaat veranderen. Eindelijk is het dan zo ver; Covid-19 verdwijnt langzaam uit ons dagelijks leven, grenzen gaan open en nieuwe projectplannen kunnen nu echt worden gemaakt.

Voor WWF ben ik verantwoordelijk voor de plastic-projecten. Wereldwijd neemt de plasticproblematiek toe, vooral in de Koraaldriehoek - waaronder de Filipijnen in Zuidoost-Azië - belandt er dagelijks een grote hoeveelheid plastic in de oceaan. Dat dit erg schadelijk is voor al het leven onder water weten we, maar ook de lokale bevolking ondervindt steeds meer hinder van de vervuiling. Als het oceaanleven achteruit gaat, komt hun voedselzekerheid onder druk te staan. Ook belandt plastic via vissen in de voedselketen en tot slot worden eilanden steeds minder aantrekkelijk voor toeristen door de grote hoeveelheden plastic op de stranden. Dit moet en kan anders, voor natuur, dier én mens.

Van hectische hoofdstad naar natuuroase

Na de rollercoaster van de hoofdstad reis ik verder naar een afgelegen gebied. Na vele uren reizen kom ik aan op de afgelegen eilanden, waaronder Araceli en Debangan. Waarschijnlijk zeggen deze namen de meeste mensen niets, toeristen kom je hier niet tegen. Deze eilanden dienen voor ons als pilotgebieden; als we hier kunnen laten zien hoe we het plasticprobleem oplossen, kunnen we dat in veel meer gebieden doen in Zuidoost-Azië.

Ook hier reis ik weer met onze lokale collega’s, waaronder Russell, Jona en Geofrey.

Het team werkt al jaren samen aan het monitoren van visstanden, het verbeteren van de gezondheid van de koraalriffen en sinds kort aan voedselzekerheidsprojecten voor lokale bevolking. WWF bouwt namelijk in diverse dorpjes ‘foodsheds’, kassen waar groenten in gekweekt worden. Het is geweldig om te zien wat onze collega's allemaal voor elkaar krijgen.

En nu?

Op de eilanden hebben we gesprekken gevoerd met het eilandhoofd, lokale ondernemers en de toeristensector. De komende jaren werken we met hen samen aan het opzetten van een afvalverwerkingssysteem en educatieprojecten zodat de jongste generatie leert omgaan met plastic. Producten zoals plastic flesjes, chipzakjes en andere verpakkingen worden nu in een onophoudelijke stroom verspreid over de kleine eilanden met soms maar tien families, maar al het afval blijft daar achter en belandt in zee. Dit kan en moet veranderen.

Op veel momenten van de dag heb ik mij tijdens deze reis erg gelukkig gevoeld, wat een avontuur en bevoorrechte positie om in deze uithoeken van de wereld te mogen werken! Anderzijds kon ik een wanhopig gevoel niet onderdrukken: waar beginnen we aan? Toch heb ik alle vertrouwen in onze aanpak, het lokale team en de toekomst. Met een koffer vol nieuwe ervaringen, mooie ontmoetingen en nieuwe inspiratie ga ik weer aan de slag!