Nee, dat is niet waar. Diepzeemijnbouw is niet noodzakelijk voor voldoende metalen voor onze energietransitie. Als we grondstoffen recyclen én slimme keuzes maken voor innovatieve accutechnologie (waar minder metalen nodig zijn) kan de toekomstige vraag naar metalen met meer dan de helft worden teruggebracht. Dit blijkt uit een onderzoek in opdracht van WWF. De scenario's houden rekening met een wereldwijde groei van de electriciteitsvraag van 250%. En ook dan kunnen - door in te zetten op circulariteit - nog steeds voldoende metalen uit mijnbouw op land worden geproduceerd. Ook kunnen nog waardevolle mineralen worden gewonnen met moderne technologie op oude mijnbouwlocaties. Daarentegen schatten experts in dat diepzeemijnbouw slechts voor zeer klein deel kan bijdragen aan de vraag naar metalen. Bovendien duurt het waarschijnlijk nog minstens tien jaar voordat de diepzeemetalen op de markt zouden kunnen komen, en dat is te laat voor de energietransitie.

Nee, dat is niet waar. Diepzeemijnbouw zit in een testfase en wordt nog niet op commerciële schaal ingezet. De omstandigheden in de diepzee: zeer hoge waterdruk, lage temperaturen en totale duisternis maken het een enorme technologische uitdaging om daar aan mijnbouw te doen, laat staan om dit op een zorgvuldige manier te kunnen doen. De ecologische, chemische en fysische processen in de diepzee gaan heel traag, dat betekent dat herstel van schade ook heel veel tijd vergt. In 1989 werd bij wijze van proef door wetenschappers een stuk diepzeebodem omgeploegd 26 jaar later in 2015 constateerden wetenschappers dat de ploegsporen praktisch onveranderd waren. De levensvormen die waren vernietigd waren niet teruggekeerd. Een vorm van diepzeemijnbouw is het opzuigen van mangaanknollen van de zeebodem. Deze vorm wordt door de industrie steevast als het ‘niet schadelijk’ aangeprezen. Echter, proeven lieten zien dat er met deze zogenaamde (4 km lange) stofzuiger ook veel slib mee naar boven wordt gezogen. Dit slib wordt vervolgens weer gedumpt in de oceaan waar het grote ‘onderwaterstofwolken’ veroorzaakt. Deze stofwolken kunnen over honderden kilometers worden verplaatst door zeestromen en hebben schadelijke effecten op scholen vis en op zeezoogdieren zoals walvissen en dolfijnen.

Nee, dat is niet waar. De verscheidenheid aan soorten is in de diepzee juist enorm en het grootste deel van deze biodiversiteit is nog niet onderzocht. Er valt nog veel te ontdekken. Door de extreme omstandigheden: hoge waterdruk, weinig zuurstof en totale duisternis hebben zich in de diepzee soorten met unieke eigenschappen ontwikkeld. Hier in de intense duisternis komt het enige licht van de bioluminescentie, een gloed van vreemde en wonderbaarlijke diepzeewezens. De uitgestrekte, koude diepten zijn verre van leeg; wetenschappers geloven dat er maar liefst 10 miljoen verschillende soorten in de diepzee leven – een biodiversiteit die zo rijk is als die in tropische regenwouden.

Lichtgevende kwallen, koudwaterkoralen, vampierinktvissen en vuurwormen. Deze soorten beschikken over unieke eigenschappen waardoor ze zijn aangepast aan hun extreme leefomgeving. Zo werd de testvloeistof voor COVID-19 ontwikkeld uit een enzym uit de diepzee (bron).

Nee, dit is niet waar. Mijnbouw veroorzaakt altijd schade aan de omgeving. Het is daarom noodzakelijk dat bedrijven zich inspannen om mijnbouw op een zo verantwoord mogelijke manier uit te voeren en dat hier nauwlettend op gecontroleerd wordt. Gebieden die zo bijzonder zijn om hun ecologische of culturele waarde of die belangrijk zijn voor de drinkwatervoorziening moeten altijd worden uitgesloten van mijnbouw. Dit geldt voor de diepzee alsmede delen van het regenwoud.

Bij mijnbouw op land kan de impact gevolgd worden als controleurs toegang krijgen tot de mijnbouwlocatie. Maar bij diepzeemijnbouw, dat vaak op meer dan drie kilometer diep en duizenden kilometers van de bewoonde wereld midden op zee plaatst vindt, is adequate controle onmogelijk. Schade die aan de mariene ecosystemen ontstaat, maar ook onvoorziene impact op het klimaat, zal pas ontdekt worden als het te laat is. Het Wereld Natuur Fonds pleit daarom voor een moratorium op diepzeemijnbouw zolang niet wetenschappelijk kan worden vastgesteld dat diepzeemijnbouw geen onherstelbare schade aan onderwaterwereld toebrengt. Voor mijnbouw op land dringt WWF erop aan dat de IRMA standaard voor verantwoorde mijnbouw wordt gevolgd.

Nee, dat is niet waar. Uiteindelijk beslissen landen zelf over hun nationale wateren en besluiten de Verenigde Naties over de internationale wateren ook wel de volle of hoge zeeën genoemd. Meerdere landen hebben zich al uitgesproken tegen diepzeemijnbouw, zo is diepzeemijnbouw rond de Canarische Eilanden en de Azoren verboden, zijn Nieuw-Zeeland en het Verenigd Koninkrijk voor een moratorium en wil Frankrijk zelfs een verbod op diepzeemijnbouw (bron).

Bij de VN-onderhandelingen hebben landen gezamenlijk geconstateerd dat de regelgeving en garanties voor diepzeemijnbouw nog onvoldoende zijn, zodat het nog niet kan worden toegestaan op volle zee. Ook is er een groeiend aantal bedrijven en financiële instellingen dat zegt dat ze niets te maken willen hebben metalen uit de diepzeemijnbouw (bron). Zo hebben BMW, Volvo, Philips, Google, Samsung, Triodos en ASN Bank zich uitgesproken voor een moratorium. Dat de opbrengsten van diepzeemijnbouw hoogst onzeker zijn begint inmiddels ook door te dringen tot investeerders. De beursnotering van diepzeemijnbouwbedrijf The Metals Company daalde fors toen in de zomer van 2023 op een VN-bijeenkomst duidelijk werd dat overheden en bedrijven steeds minder enthousiast zijn over diepzeemijnbouw (bron).

De ontginning van grondstoffen verstoort de zeebodem en vernietigt soorten die we nergens anders vinden. De sedimentstofwolken die daarbij ontstaan, kunnen gevolgen hebben op lange termijn en over gigantische afstanden. Omdat mariene ecosystemen geen duidelijke fysieke grenzen hebben, kan diepzeemijnbouw niet geïsoleerd gebeuren. Het resultaat? Onvoorspelbare gevolgen, zelfs tot op het vasteland. Vispopulaties kunnen wereldwijd getroffen worden met mogelijk desastreuze gevolgen voor het leven in zee, en ook voor mensen, want vis de belangrijkste bron van eiwitten voor drie miljard mensen en biedt bestaansmiddelen voor ongeveer 200 miljoen mensen.