Deze bijzondere walvissoort lijkt op een kruising tussen een eenhoorn en een walvis. Mannetjesnarwallen en sommige vrouwtjesnarwallen hebben een lange slagtand op hun kop, deze kan wel 3 meter lang worden. De slagtand bevat voelsensoren en miljoenen zenuwen. Verder is het gebruik van de slagtand een mysterie. Sommige onderzoekers zeggen dat de slagtand gebruikt wordt voor paringsrituelen, maar andere onderzoekers zeggen dat de slagtand bij de jacht gebruikt wordt. Niemand weet het helemaal zeker, maar dat ze bijzonder zijn, dat is een feit.

Narwallen leven in de koude arctische wateren van Canada, Groenland, Noorwegen en Rusland. Ze brengen lange winters grotendeels door onder het zee-ijs, waar scheuren in het ijs ze de kans geven om tussendoor te ademen. Narwallen zwemmen langzaam en gebruiken het zee-ijs om zich te verstoppen voor roofdieren, zoals de orka. Onder het ijs maken ze duiken tot ongeveer 2 kilometer diep, op zoek naar vis, garnalen en inktvissen. Gedurende hun leven veranderen narwallen steeds van kleur. Ze worden blauw-grijs geboren, veranderen dan naar blauw-zwart en zijn grijs als ze volwassen zijn. Oude narwallen zijn soms zelfs helemaal wit.

Al duizenden jaren lang leeft de narwal in de koude zeeën rond de Noordpool en is goed aangepast op het leven tussen het zee-ijs. Door de klimaatcrisis en de daarmee gepaarde opwarming van de aarde is het leefgebied van dit dier aan het veranderen. De narwal heeft het moeilijk om zich zo snel aan te passen en komt daardoor nieuwe problemen tegen. Prooidieren bevinden zich op andere plekken, zeestromingen veranderen en er is minder zee-ijs beschikbaar om te schuilen voor roofdieren. Door het smelten van het zee-ijs is er ook meer scheepvaart in het gebied en wordt de zee drukker.

Walvissen staan bovenaan in de voedselketen en hebben daarbij een belangrijke rol te vervullen in de gezondheid van het onderwaterleven. Narwallen jagen op vissen, maar er wordt ook gejaagd op de narwal door andere dieren. Door diep te duiken, brengen ze ook voedingstoffen naar het wateroppervlak wanneer ze boven komen om adem te halen. Zo blijft er een goede balans.

Lokale gemeenschappen in Canada, Alaska en Groenland zijn afhankelijk van de walvissen voor hun voedsel, inkomsten en tradities. Zij jagen beperkt op de dieren op een duurzame manier (met gebruik van strenge quota en andere regels) en worden gecontroleerd door de International Whaling Commission.

In het noordpoolgebied werkt WWF aan veranderen van regelgeving rondom scheepvaart. WWF praat met overheden om herrie onderwater te verminderen. We willen dat er rekening wordt gehouden met kwetsbare gebieden, die zo belangrijk zijn voor de dieren die er leven.