Met dit verhaal over de olifant heeft Sebastiaan de Groene Ganzenveer 2025 gewonnen. Heel goed gedaan Sebastiaan! Dit bedreigde dier beleeft een spannend avontuur in jouw verhaal. Ook heeft jouw verhaal een mooi begin, midden en eind. 

Hallo, ik ben Oli en mijn moeders familie heet Fant. Mijn hele naam is dus Oli Fant. Ik schrijf deze brief, omdat er iets belangrijks gaat gebeuren. Misschien wel iets heel ergs.

Het begon allemaal op een rare zondagmorgen. De lucht was een beetje duister, alsof het niet helemaal licht ging worden. Vreemd vond ik het, want het was pas juli. Dat is midden in de zomer. Dat was al raar, maar het werd nog gekker.

Ik ging op zoek naar mijn moeder. Zij is meestal op de drinkplaats in de ochtend, lekker spetteren! Dus daar ging ik heen. Het was maar een heel klein stukje lopen, maar omdat het zo donker was deed ik er langer over dan normaal. Ik kon niet zo veel zien, maar ik wist de weg uit mijn hoofd en ik hoorde m’n moeder spetteren. Dat vond ik grappig!

Toen ik bij het meer was, zag ik mijn moeder vrolijk door het meer lopen. Ze was heel vrolijk. Net als normaal. Maar ik vond het wel eng met al dat duister om me heen. Het leek alsof mijn moeder er niets van merkte. Gek toch?

Maar opeens zag ik een klein beetje licht van de zon. Gelukkig. Ik was erg opgelucht toen ik dat zag. Mama kwam rustig uit het meer lopen en toen zag ik het. Dat hele rare. Weet je wat ik zag? Of eigenlijk wat ik NIET zag??? Toen ze helemaal uit het water was, zag ik dat haar staart was verdwenen. Echt. Helemaal weg. Maar er was geen wond. Dat was zo raar! En ze was ook heel blij zoals normaal, dus ze had geen pijn. Maar wat was er dan aan de hand? Ik riep: Mam, je staart!! Waar is je staart?

Mama moest lachen: Hoe bedoel je m’n staart? Die heb ik net gewassen, kijk maar, gewoon bovenaan m’n bil! Mama keek om en slingerde met haar slurf om haar staart te pakken. Maarja….die was er niet.

Ze schrok toen haar slurf de staart niet kon vinden. Dat snap je. Ze trompetterde ZO HARD, dat ik het nu nog kan horen.

Toen ze een beetje rustiger was geworden, rolde de tranen over haar wangen en ging ze me vertellen wat er aan de hand was.

Ze ging vertellen: snikkend vertelde ze dat ze “werd vergeten”. Dat gebeurt als mensen een dier vergeten. Langzaamaan verdwijnt het dier dan. En dat was dus nu begonnen met het staartje van mama.

Hoe minder mensen op de wereld aan een diersoort denken, hoe sneller een diersoort verdwijnt. Hoe erg is dat!

Ik moest er iets aan gaan doen. Anders zou ik straks ook geen staart meer hebben en langzaam verdwijnen. Dat wil ik echt niet. Geen tijd te verliezen. Maar ik heb nog één klein vraagje, zei Oli. Waar moet ik heen om de diersoort te redden?

Zijn moeder dacht diep na. Na vijf minuten denken, zei ze: Ohja, je moet naar de plek waar onze diersoort het meeste voorkomt. Dat is midden in Afrika, een lange weg te gaan. Onderweg moet je iedereen vertellen over onze diersoort. Dan vergeten ze ons niet. Misschien komt mijn staartje dan wel terug hoop ik.

Oli ging onderweg. Het was nog steeds een beetje duister in de jungle. Toch liep hij dapper door.

Als eerste moest Oli vanuit India naar boven: China. Hier kwam hij een hele aardige, grote panda tegen. Hij dacht eerst “hellup, ik moet hier weg” maar de panda zag er, toen hij goed keek, een beetje vreemd uit. Die panda miste één zwart oor. Hij keek heel verdrietig. Oli zei tegen hem: word jij ook vergeten? Ja, zei de panda. Dat zei m’n vader. Ik moet nu heel ver lopen naar Afrika om de diersoort te redden. In m’n eentje! Super saai. En eng. Erg eng.

Oli was blij dat hij samen met de panda op pad kon. Toen was het wat minder spannend. Onderweg vertelden ze aan alle dieren en mensen die ze tegenkwamen wat voor leuke diersoort ze waren. Dat het belangrijk was om ze niet te vergeten. Want dan zouden ze verdwijnen.

De dieren en mensen waren verstijfd toen ze dat hoorden. Hun hart ging er sneller van kloppen. Dat wilden ze niet. Dan zouden er straks nog maar heel weinig diersoorten over zijn! Verschrikkelijk!

Om te voorkomen dat dieren zouden verdwijnen, begonnen ze het WWF. Dat is het Wererld Natuur Fonds.

Oli en de panda konden dus naar huis. Het WWF ging allerlei acties bedenken zodat mensen de dieren bleven zien en ze niet werden vergeten.

Toen Oli thuiskwam bij mama keek hij gelijk of haar staart al terug was. Wat denk jij?