Ranny redt jaarlijks duizenden zeeschildpadden

Een verhaal uit de Koraaldriehoek, Indonesië

© Sabine Bos / WWF-NL

Stroperij ligt op de loer

Op het eiland in het Indonesische deel van de Koraalrdriehoek dat Ranny bezoekt worden vrijwel geen karetschildpadden meer gezien vertelt de lokale ranger haar. Jaren geleden zijn er zoveel nesten van deze soort gestroopt dat het nog jaren zal duren voordat deze soort weer hersteld is. Als dat al lukt, want er wordt helaas nog volop gestroopt. De dieren zijn ook als ze volwassen zijn populair bij stropers, vanwege hun prachtige schild. Op dit eilandje leggen nu vooral groene zeeschildpadden hun eieren, maar ook zij lopen risico.

Kuilen graven op het strand

Het is donker, Ranny loopt over het legstrand en laat de sporen zien van eerdere zeeschildpadnesten. Je ziet een soort bandenpoor van de flippers van het dier het strand opgaan en even verderop weer het strand afgaan, de zee in. Op de plek waar het spoor even stopt, is een grote kuil in het zand. Rangers prikken met een voelstok in het zand om binnen die grote kuil de exacte plek van het nest te vinden en gaan dan de eieren voorzichtig uitgraven. Hier zijn ze namelijk niet veilig. Er komen regelmatig stropers naar dit eiland. Het is te groot om het de hele nacht continu met een paar rangers te beschermen. Het verplaatsen van de nesten is dan een betere en veiligere optie.

Zeeschildpad nadoen

Ranny doet het als een echte ‘turtle mama’ voor: ze ligt op haar buik, met een gestrekte arm in een hele diepe kuil te graven. En daar komen de eerste eitjes. Het lijken wel glimmende pingpongballen. Ze zijn, net als rauwe kippeneieren, heel breekbaar. En je moet ze rechtop houden, dan verstoor je ze het minst. Collega’s nemen het om en om van haar over, want het is best zwaar werk. Wat knap van die dieren dat ze met hun grote logge lijf en onhandige poten zo'n mooi diep gat graven! Lachend tellen ze het ene ei na het andere. Nog een toekomstig kleintje, en nog eentje. Ze zijn al voorbij de 100! De ranger controleert of het nest helemaal leeg is en dan lopen ze samen naar de veilige plek, de ‘hatchery.’

© Sabine Bos / WWF-NL

Eieren achter slot en grendel

De ‘hatchery’ is een omheind stuk strand met een slot erop, dichtbij het rangerstation. Daar hebben de anderen al diepe kuilen gegraven, waar de eitjes in kunnen en veilig zijn. Na ongeveer 60 dagen komen de kleintjes uit. Ze gaan dan in een soort zwembadje met zeewater om weer tegen de avond uitgezet te worden. 's Avonds is de kans dat ze door een zeevogel worden opgegeten kleiner, en van nature komen ze ook vaak 's avonds uit het ei en lopen dan de zee in.

Ontroerende ‘bevalling’

Ranny hoort ’s avonds laat dat er een zeeschildpad aan het leggen is en loopt zachtjes met haar collega’s weer richting strand. Met een rode lamp op hun hoofd, want dat stoort de dieren niet. En ja hoor, daar ligt een joekel van een zeeschildpad al ver op het strand, in een grote kuil daarin een nog dieper gat te graven. Even later zien ze de eitjes er één voor één in vallen. Het moederdier zucht hard, ze heeft het zwaar. Ranny is zichtbaar geëmotioneerd. Ook al heeft ze dit heel vaak gezien, zo'n ‘bevalling’ blijft toch heel speciaal, bijna magisch. Vooral als je weet dat dit dier hier ongeveer 30 jaar geleden is geboren. Het is toch ongelooflijk dat ze duizenden kilometers zwemmen en weer exact weten hoe ze hun geboortestrand moeten terugvinden.

Obstacle run

Ook emotioneert het idee Ranny, dat dit dier in haar zeeschildpaddenleven al heel veel moet hebben meegemaakt, dat haar leven één grote ‘obstacle run’ is geworden met alle scheepvaart, visserij, stroperij, verdwijnen van leefgebied, plastic soep en ga zo nog maar even door. En nu ligt ze daar, te puffen voor een volgende generatie zeeschildpadjes.

Face-ID

Tussen het moment dat het eerste en het laatste ei wordt gelegd, is het dier in een dusdanige trance, dat ze haar goed kunnen opmeten en haar kenmerken kunnen vastleggen. Ranny werkt aan ‘Face ID’ door de vlekkenpatronen op de kop van het dier te fotograferen, waaraan ze haar kunnen identificeren. Dit vlekkenpatroon is namelijk uniek per dier. Ook noteert en fotografeert ze andere kenmerken zoals littekens en andere opvallendheden. Al deze informatie gaat in een database zodat ze kunnen zien welk dier het is, als ze haar al eerder hebben onderzocht, of zodat ze haar een volgende keer herkennen.

Met al deze informatie over de dieren en de locaties waar ze worden gespot, kunnen Ranny en haar team deze prachtige zeedieren en hun kleintjes nu en in de toekomst beter beschermen. En dat is waar ze het voor doet. Meer zeeschildpadden, meer natuur.

© Sabine Bos / WWF-NL