Wat eraan voorafging: de strijd om het vrouwtje

In het schuimende water zwemmen véél walvissen. Een vrouwtje wordt gevolgd door een hoop mannetjes. De mannetjes zwemmen snel, veranderen van richting en botsen tegen hun rivalen aan. Ze gaan urenlang, soms zelfs dagenlang met elkaar 'in gevecht'. En dat allemaal met één doel: het vrouwtje voor zich winnen.

Deze harde strijd is een belangrijk onderdeel van de jaarlijkse cyclus van bultruggen tussen hun tropische kraamkamers en ijskoude arctische gebieden waar ze krill eten - en weer terug.

Bultruggen voeden zich rond Antarctica en keren dan met genoeg blubber – een isolerende vetlaag - terug naar de tropen om opnieuw te paren. Zwangere bultruggen bevallen in deze warme, rustige wateren. Vanaf het moment dat een baby-bultrug geboren is, kan ze al zwemmen. Máár het eerste jaar van haar leven is ze nog sterk afhankelijk van haar moeder.

Moederliefde

De warme, beschutte wateren geven elke nieuwe moeder een veilige plek om voor haar pasgeborene te zorgen en zich te hechten aan haar baby. Moeder en kind fluisteren tegen elkaar om buiten gehoorsafstand van roofdieren te blijven. De baby laat kleine boertjes, blaft en snuift om zo om mama's melk te vragen.

Na een paar maanden is de baby sterk genoeg om mama te vergezellen tijdens de duizenden kilometers terug naar de koudere plekken waar ze eten. Daarna brengt de moeder haar jong helemaal terug naar de tropen om haar zo de hele zwemroute te leren, voordat ze aanvoelt dat het jong het zelf kan - ongeveer een jaar na de geboorte. De jonge walvis is klaar om onafhankelijk te worden.

© Ashley Morgan / WWF

Een gevaarlijke reis

De bultrug is er klaar voor om zelf de zwemroutes af te gaan leggen van de plek waar ze eet naar de gebieden waar ze zich voort kan planten. Maar deze reizen van duizenden kilometers zijn niet zonder gevaar. De jonge bultrug kan verstrikt raken in visnetten en hoort haar familieleden niet meer door lawaai van boten. Door klimaatverandering en overbevissing verschuiven of verdwijnen voedselgebieden, waardoor ze steeds verder moet zwemmen voor eten.
Jaarlijks sterven zo duizenden walvissen op hun levensgevaarlijke routes over zee. Als we deze oceaanreuzen niet kwijt willen, is er geen tijd te verliezen.

Waarom we walvissen niet kwijt willen

De vriendelijke reuzen spelen een belangrijke rol in het gezond houden van de oceanen. Tijdens hun lange leven slaan walvissen koolstof op in hun grote lichamen. Wist je dat zelfs walvispoep belangrijk is? Door tegelijkertijd te zwemmen en te poepen, helpen walvissen om voedingsstoffen in onze oceanen te verspreiden. Hun uitwerpselen helpen fytoplankton groeien dat meer dan de helft van alle zuurstof ter wereld produceert.

De voordelen van walvissen reiken veel verder dan de oceaan - ze helpen ons, mensen, ook. Kustgemeenschappen over de hele wereld zijn afhankelijk van gezonde oceanen voor voedsel voor hun gezinnen. Het kijken naar walvissen is ook een belangrijk onderdeel van de kusteconomieën en levert miljarden euro's en duizenden banen op.

Bescherm je walvissen? Dan bescherm je dus ook de oceaan én jezelf.