Wat moet je doen als een dolfijn goed niet luistert?
Dolfijn Hazza en haar vriendjes hebben mensen-speelgoed gevonden. De wijze walvis oude walvis zegt dat ze er beter niet mee kunnen spelen. Maar luisteren ze daar wel naar?
WWF ambassadeur Dieuwertje Blok schreef dit grappige verhaal
“Flipperdeflap, ze zijn weg jongens!”
“Wie, wie?”
“De mensen, de boten, de camera’s. We zijn weer onder elkaar. Lekker spelen en duikelen.”
Het was feest voor de jonge dolfijnen. De zee was weer alleen van hen. Hoewel… wat deed dat grappige gele dingetje daar op de golven?
Hazza, de meest nieuwsgierige dolfijn, ging erop af.
Het leek wel een eendje. Die kende Hazza wel.
Maar zo klein en zo geel had hij ze nog nooit gezien.
En deze maakte geen geluid.
Hij fladderde ook niet met zijn vleugeltjes.
“Ik neem hem even op de neus”, dacht hij. “Kijken of hij zin heeft in een spelletje.”
De andere dolfijnen kwamen dichterbij.
Hazza duwde het ding onder water.
Toen liet hij hem los en… FLOEP!
Als een raket schoot het eendje omhoog uit de golven.
Dat was lachen!
Meteen doken de andere dolfijnen er bovenop en hapten naar het knalgele ding.
”PAS! OP!”
Opeens klonk er een zware stem.
Oei, het was de oude walvis.
Als een wijze opa hield hij de boel altijd in de gaten.
Meestal maakte hij grapjes, maar nu klonk hij heel streng.
“Dat is geen speelgoed voor dolfijnen. Het is een plastic eendje. Mensen spelen ermee in bad. Maar als jullie het per ongeluk doorslikken, krijg je pijn in je buik. Pijn die nooit meer weggaat. Want plastic eendjes verdwijnen nooit. Die blijven altijd bestaan, net als alles van plastic.”
Maar Hazza en zijn vrienden luisterden niet. Ze vonden het eendje veel te leuk.
Een van de dolfijnen dook met het speeltje onder water. Ze bleef lang weg.
Hazza spetterde opgewonden met zijn flippers.
“Ze gaat heeeeel diep”, juichte hij. “Als ze hem loslaat, vliegt het eendje heeeeeel hoog!”
“Wie hem vangt is de winnaar!”
De dolfijnen sperden hun bek wijd open.
“NIET! DOEN!” brulde de wijze walvis.
Allemaal klapten ze hun kaken op elkaar.
Behalve Hazza. Die deed alsof hij niks hoorde.
Winnen wilde hij.
Winnen!!
Opeens schoot het eendje uit de golven.
Als een knalgele vuurpijl.
Hazza maakte een reuzensprong en opende zijn bek.
“Hebbes!”, riep hij.
Met een plons viel Hazza terug in zee.
De dolfijnen keken hem verbaasd aan.
Hij had toch gewonnen?
Waarom juichte hij niet?
Waarom dreef hij daar zo stil?
En waar had hij het eendje gelaten?
De wijze walvis begreep wat er mis was.
Hij schoot op Hazza af en gaf de eigenwijze dolfijn een dreun met zijn vin.
“UGH!” klonk het.
En daar schoot het gele eendje uit Hazza’s keel.
“Net op tijd” zuchtte de wijze walvis.
“Wil je nu WEL naar me luisteren? Speel NOOIT meer met plastic. Beloofd?”
“Beloofd!” mompelde Hazza verlegen.
Hij meende het.
Plastic leeft heel lang.
En dat wilde hij ook!
