Omdat ze het grootste deel van hun leven op het zee-ijs van de Noordelijke IJszee doorbrengen en afhankelijk zijn van de oceaan voor hun voedsel, zijn ijsberen de enige berensoort die als zeezoogdieren wordt beschouwd. De Noordpool is eigenlijk een bevroren oceaan omringd door land.

Onder die hele dikke vacht hebben ijsberen een zwarte huid. Dat zie je bij de neus en lippen. De vacht van de ijsbeer is niet wit, maar doorschijnend. Hij lijkt alleen wit omdat het licht reflecteert.

IJsberen kunnen niet alleen snelheden tot wel 10 kilometer per uur in het water bereiken, maar ook lange afstanden afleggen en urenlang onafgebroken zwemmen om van het ene stuk ijs naar het andere te komen. Er is ooit een ijsbeer gezien die 9 dagen lang zwom en een afstand van 687 kilometer aflegde.

Maar liefst de helft van zijn hele leven is de ijsbeer aan het jagen. En dat is hard nodig, want het zijn geen hele succesvolle jagers. Veruit de meeste jachten mislukken. Het favoriete eten van ijsberen zijn ringel- en baardrobben. Soms wachten ze urenlang bij ademgaten of aan de waterkant op hun prooi. Ook komt het voor dat ze zeehonden op het ijs besluipen of in hun nest kruipen voor een verrassingsaanval.

Om het aantal ijsberen te kunnen tellen, moesten de dieren tot voor kort verdoofd en gevangen worden. Zo kon DNA verzameld worden. Dit is een lastig en soms gevaarlijk proces. Daarom ontwikkelde WWF samen met wetenschappers een gloednieuwe methode waarbij DNA uit pootafdrukken gehaald kan worden. Nu kunnen we vaststellen om welke ijsbeer het gaat zonder het dier lastig te vallen.

IJsberen vind je in Canada, Rusland, Groenland, de Amerikaanse staat Alaska en Noorwegen. In Canada leven veruit de meeste: 15.000. Dat is meer dan de helft van de wereldpopulatie. Veruit de grootste bedreiging voor ijsberen is smeltend zee-ijs door klimaatverandering. Alhoewel hun aantallen nu redelijk stabiel zijn, voorspellen vrijwel alle kenners dat in 2050 het aantal ijsberen met een derde is afgenomen. Voornamelijk door het verlies van zee-ijs. Wat andere bedreigingen zijn, lees je hier.

Een romance tussen grizzlyberen en ijsberen? Het kan! - In 2006 ontdekten Canadese wetenschappers dat ijsberen en grizzlyberen in het wild heel soms nakomelingen krijgen. Die worden ‘grolarberen’ of ‘pizzlyberen’ genoemd. Ze zien eruit als een combinatie van beide, maar gedragen zich meestal als ijsberen. Dat komt omdat de moeder vaak een ijsbeer is en de jongen dus opgroeien in haar wereld. Dat deze 2 soorten zich kunnen kruisen is eigenlijk niet zo gek: ijsberen stammen af van bruine beren.

IJsberen zijn meestal tweelingen. Het komt soms ook voor dat ze als eenling of drieling worden geboren. In het najaar laat het vrouwtje zich insneeuwen en maakt een hol waar vaak tussen kerst en oud en nieuw de jongen worden geboren. Die wegen dan ongeveer 250 gram, zo zwaar als een flinke hamster. IJsberenmelk heeft een hoog vetgehalte, waardoor de welpen vanaf de geboorte tot het moment dat ze uit hun hol komen, 15 keer zo zwaar kunnen worden. Ze blijven een jaar of 3 bij hun moeder voordat ze zelfstandig kunnen overleven.

Mannetjesijsberen wegen soms wel 800 kilo en zijn twee keer zo groot als vrouwtjes. Ze worden tot 3 meter lang. Daarmee zijn ze de grootste van de 8 berensoorten en het grootste landroofdier ter wereld zijn. IJsberen worden tussen de 20 en 25 jaar oud.

IJsberen hebben een heel sterk reukvermogen. Ze kunnen hun prooi ruiken tot op een afstand van 35 kilometer. Zeehonden verstopt onder de sneeuw of zwemmend onder het ijs kunnen ze waarschijnlijk al vanaf 1 kilometer afstand ruiken.