Het logboek van een walvisbeschermer
Op expeditie!
Als walvisbeschermer volgt Chris Johnson met een expeditie de walvissen die tussen Zuid-Amerika en Antarctica migreren op de voet. In dit logboek neemt hij je mee langs verschillende (ijskoude!) plekken en vertelt hij hoe de expeditie - mede mogelijk gemaakt door onze donateurs - veel kennis oplevert over walvissen en hun leefgebieden.
Maandag 29 maart: Krakende ijsbergen
“Dag één van onze expeditie op Antarctica en het is ijs- en ijskoud. We dragen vier lagen kleding en een skibril. Er is geen mens te bekennen en ik hoor alleen de geluiden van wilde dieren om me heen. Dan ineens hoor ik een enorm gekraak: het is het geluid van gigantische ijsbergen die veel lawaai maken omdat ze constant in beweging zijn. Het geluid van zee-ijs dat gevormd wordt en gletsjers waar stukken ijs van afbreken. Het is spectaculair!”
Donderdag 1 april: Walviscamera
“Na een aantal pogingen is het gelukt een camera op een dwergvinvis te plaatsen. Zo krijgen we inzicht in hun gedrag, eetpatroon en leefgebied. Dit leggen we vast in zogenaamde 3D-kaarten, zodat we de overlap kunnen zien tussen belangrijke voedplaatsen en waar vissers willen vissen. De camera’s die we gebruiken bevestigen we met een zuignap die na een paar uur weer loslaat zodat de walvissen er geen last van hebben. Deze camera’s kunnen we steeds hergebruiken. En zo kregen we ook ’s wereld eerste – denken we – walvis-selfie!”
Dinsdag 4 april: Nieuw perspectief
“Vandaag sporen we een bultrug op en fotograferen we haar vanuit de lucht met een drone. Met deze foto’s kunnen we de breedte van haar lichaam meten. Zo zien we hoeveel ze weegt wanneer ze hier aankomt en hoeveel ze is aangekomen wanneer ze weer naar het noorden vertrekt. Bultruggen stoppen zich in de zomermaanden namelijk vol met krill en vertrekken dan noordwaarts naar hun broedplaats voor de kust van Ecuador, Colombia of Panama. Ook doen de drones tellingen van walvissen, zo kunnen we de grootte van de populatie goed in de gaten houden.”
Vrijdag 7 april: Goede reis!
“De bultruggen keren terug naar het noorden. Langs de ‘bultrugsnelweg’ tussen Antarctica en Zuid-Amerika ligt gevaar op de loer, zoals grote schepen, maar ook visnetten waarin ze verstrikt kunnen raken. Natuurlijk wil geen enkele visser een walvis als bijvangst vangen. Behalve dat ze een prachtig dier verliezen, betekent het ook schade aan hun netten. Om te voorkomen dat ze in de netten zwemmen, testen we met deskundigen van WWF-Peru een geluidsalarm (genaamd ‘pingers’) aan de netten. Het geluid waarschuwt walvissen om uit de buurt van de visnetten te blijven.”