Een verhaal uit de Koraaldriehoek van WWF-Indonesië

Niet alleen WWF’ers zijn natuurbeschermers: iedereen kan op iedere plek, op elke leeftijd, op geheel eigen wijze, een natuurbeschermer kan zijn. Toen WWF-Indonesië op een onderzoeksexpeditie in de Koraaldriehoek nabij Oost-Kalimantan was, kwamen zij in contact met een gepassioneerde duiksintructeur die hen het onderstaande verhaal vertelde.

Twee zielige, vastgebonden zeeschildpadden

De dieren lagen vastgebonden op het droge, naast hun huis. Ze lagen te wachten totdat de opa van Ricky de dieren zou slachten. Ricky vond het altijd al naar als zijn opa dieren slachtte en zorgde dan altijd dat hij uit de buurt was. Maar nu bleef hij in de buurt, want hij vond de zeeschildpadden met hun logge lijven en hun grote, donkere ogen, heel fascinerend.

Ricky zijn zusje kwam ook kijken. Ze was onder de indruk dat deze dieren uit ‘hun’ zee kwamen, ze had nog nooit zulke grote zeeschildpadden gezien. Hoe langer ze de dieren bekeken, hoe droeviger ze werden. Want ze wisten dat de dieren geslacht zouden worden en ook op hun bord zouden belanden.

Reddingsactie van twee kleine kinderen

Op een gegeven moment besloten Ricky en zijn zusje om tot actie over te gaan. Ze gingen de dieren redden, ook al zouden ze daar later flink voor op hun kop krijgen. Ze wilden de dieren naar zee brengen, maar hoe? Ze vonden een groot, plastic zeil en sleepten met zijn tweeën de eerste zeeschildpad erop. Samen trokken ze het dier voort op het zeiltje naar de zee. Eenmaal bij zee sneden ze de touwen rond de flippers los en daar ging het dier. Eerst nog wat versuft, maar al gauw koos ze het ruime sop. Ook de tweede zeeschildpad werd zo naar zee gebracht en vrijgelaten en zwom haar soortgenoot snel achterna. Ricky: “Dat was zo’n goed gevoel! Deze mooie dieren konden weer terug de zee in, het was fantastisch om te zien! Helaas, kwam mijn opa vroeg thuis en vroeg wat we hadden gedaan. Hij was heel erg boos. We hadden immers ons avondeten weggegooid, zo zag hij het. Mijn zusje en ik waren ondanks onze boze opa toch stiekem heel blij. Deze dieren hadden het gered en er zouden er nog veel volgen.”

Na al die jaren nog steeds schildpadbeschermer

Jaren later is Ricky duikinstructeur geworden. Hij geeft toeristen die in Oost-Kalimantan, in de Koraaldriehoek op bezoek komen, duiklessen. De regio staat bekend om haar prachtige koraalriffen en enorme biodiversiteit. Er is één plek die bekend staat onder de naam ‘turtle traffic’ en met recht. Als je daar duikt, dan kun je wel tientallen zeeschildpadden tegenkomen. Het is een beschermd gebied waar zeeschildpadden eten en rusten. Ricky zorgt er altijd voor dat de dieren niet verstoord worden en dat de toeristen van het zien van de dieren genieten, maar ze niet aanraken en ze de ruimte geven. Soms ziet hij wel eens een zeeschildpad met vistouw om de flippers. Hij denkt dan even aan vroeger en aarzelt dan geen moment om zijn duikmes te pakken en het dier van het touw te bevrijden.

Ricky: “Toen ik als kind de zeeschildpadden hielp, wist ik al dat ik dat met mijn leven wilde doen. Ik wilde zeedieren helpen, ik wilde ze zien en laten zien en zorgen dat mensen ze willen beschermen. Door met toeristen te duiken, ze de schoonheid van de zee te laten zien, ze meer te vertellen over de belangrijke rol van zeeschildpadden en andere zeedieren, leer ik ze met respect met de zee en haar bewoners om te gaan. Op die manier bescherm ik de zee en bescherm ik de zeeschildpadden.”

Samenwerken met lokale bewoners

WWF-Indonesië heeft regelmatig contact met lokale bewoners en mensen die in en op zee werken, met mensen zoals Ricky. Zij zijn de oren en ogen van het team en helpen met signaleren van bedreigingen, met beschermen en met het meedenken in oplossingen die in hun regio toepasbaar zijn.